Rosja

Niepowodzenie operacji kurskiej mogłoby prowadzić do eskalacji konfliktu, ogromnych strat w ludziach i sprzęcie, oraz dramatycznego pogorszenia sytuacji na innych frontach. Jest to wielka stawka i przywództwo Ukrainy postawiło wiele na jedną szalę. Zobaczymy, czy słusznie.

Mimo że Rosja oficjalnie przyznała się do sprawstwa zbrodni katyńskiej, w rosyjskiej polityce historycznej prawda ta jest dziś praktycznie nieobecna. Nie mieści się bowiem w micie o wielkim zwycięstwie w wojnie, podobnie jak nie mieszczą się w nim zmowa Hitler-Stalin z 1939 r., masowe deportacje, zniewolenie republik bałtyckich czy kolosalna skala maruderstwa Armii Czerwonej w końcowej fazie II wojny światowej.

Ofensywa ukraińska w obwodzie kurskim rozpoczęła się 6 sierpnia 2024 roku i była zaskakującym krokiem tak dla Rosjan, jak i sojuszników Ukrainy. Była to największa operacja przeprowadzona przez ukraińskie siły zbrojne na terytorium Rosji od początku wojny.

Polska to dziś kluczowy kraj wschodniej flanki NATO, obrońca wschodnich granic Unii Europejskiej i miejsce schronienia dla setek tysięcy Ukraińców, którzy uciekli przed rosyjską agresją. Nie pierwszy raz w naszych dziejach jesteśmy tarczą Europy

Miał być wojskowym, jednak mundur nie był jego powołaniem. Odkrył i pokazał światu około 60 nieznanych gatunków fauny i flory. Gruzini zawdzięczają mu wyjątkowy park narodowy i pamiętają, że to dzięki niemu ustanowiono pierwszy w ówczesnej Rosji obszar chroniący przyrodę. W Polsce Ludwik Młokosiewicz pozostaje jednak całkowicie nieznany.

Teraz przechodzimy do XX wieku i przyglądamy się wysiłkom Romana Dmowskiego i marszałka Józefa Piłsudskiego, którzy próbowali ustanowić niepodległą Polskę, utrzymując jednocześnie pragmatyczne relacje z Rosją.

W tej pracy naukowej, "Polska i Rosja: Sąsiedztwo wolności i despotyzmu w X-XXI wieku", profesor Andrzej Nowak analizuje historię Polski przez pryzmat jej relacji z Rosją i przedstawia ideologiczne przekonania, które Rosja wykorzystywała na przestrzeni dziejów, aby osiągnąć swoje cele polityki zagranicznej poprzez interakcje z Polską oraz państwami Europy Środkowej i Wschodniej.

Szczyt NATO, który miał miejsce w dniach 9-11 lipca br. w Waszyngtonie, odbył się w kontekście obchodów 75-lecia sojuszu, ale i wielkich napięć geopolitycznych. Przyniósł mieszane rezultaty, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawy najwyższej wagi, jak na przykład potencjalne członkostwo Ukrainy.

Zrozumienie tego historycznego i niezachwianego zaangażowania Rosji w ekspansjonizm powinno pomóc nam w sformułowaniu zwycięskiej strategii powstrzymania ich dzisiaj na Ukrainie, a tej strategii brakuje w naszych debatach. Błędem jest wiara, że ​​Rosjan uda się udobruchać jakimikolwiek ustępstwami. Uważają, że wszelkie ustępstwa są oznaką słabości i motywują ich do kontynuowania podboju.

Wiosną 1940 roku Sowieci zgładzili bez wyroku sądowego kwiat polskiej inteligencji. Dziś rosyjskie władze chciałyby widzieć w tej zbrodni pospolite przestępstwo, które podlega przedawnieniu.

Władze Federacji Rosyjskiej konsekwentnie zakłamują przeszłość, by znaleźć w niej usprawiedliwienie dla swej obecnej agresywnej polityki. W tej mistyfikacji kluczowa jest Polska.