Polityka i Geopolityka

W sprawie pomocy walczącej Ukrainie, zwłaszcza jeśli chodzi o dostarczenie tak zwanej „broni ciężkiej”, nie ma w Berlinie jednomyślności. Przypomnijmy, z ust najważniejszej postaci w polityce Niemiec, czyli kanclerza Olafa Scholza, dwa dni po napaści Rosji na Ukrainę, padły znamienne słowa: „24 lutego 2022 r. to punkt zwrotny w historii naszego kontynentu."

Przez cały XX wiek socjalistyczny wyborca pochodził zwykle z klasy robotniczej, z klasy niższej i, w przypadku Europy Wschodniej, z Partii Chłopskich (tych chłopów, którzy nie posiadali ziemi) — są to dokładnie ludzie, którzy popierają Orbána. Niewykształceni, niedokształceni, biedni, klasa niższa i chłopi. Cała polityka Orbána jest w rzeczywistości socjalistyczna.

Pamiętajmy, że jesteśmy krajem frontowym i istotna jest też obrona przeciwlotnicza i przeciwrakietowa o co musimy zabiegać dzisiaj, teraz. Polska ma ciągle do odegrania niezwykłą rolę lidera pokazującego, że — aby przetrwać jako suwerenne byty w Europie Środkowej lub Wschodniej — trzeba nowych pomysłów federalistycznych.

24 lutego 2022 roku wojska Rosji wkroczyły na Ukrainę. Rozpoczęła się wojna, która według analityków wywiadu USA, Niemiec, Francji miała trwać 4-5dni i zakończyć się zajęciem Ukrainy oraz całkowitym podporządkowaniem Ukrainy przez Rosję, a może nawet wymazaniem nazwy Ukraina z mapy Europy.

Jeśli chcemy odsunąć Rosję od wpływu na politykę, gospodarkę europejską i światową, musimy przede wszystkim zacząć zjednywać sobie media na świecie i rozpocząć kampanię mówienia prawdy o ekspansji imperialnej Rosji od czasów carskich i mechaniźmie stosowanym przez imperialną i sowiecką Rosję w stosunku do podbitych ziem i narodów.

Polska wraz z krajami wschodniej flanki NATO musi stworzyć narrację medialną, aby razem przeciwstawiać się kłamliwej propagandzie Kremla. Musimy w końcu dotrzeć z naszą narracją do elit Zachodu i przekazywać zwykłym Rosjanom obiektywną relację na temat ataków rakietowych na szpitale, domy dziecka, reaktory atomowe i infrastrukturę, która służy zwykłym ludziom.

Staliśmy się krajem frontowym NATO bezpośrednio zagrożonym wojną. To my ryzukujemy życiem naszych obywateli, otoczeni — z jednej strony — przez twierdzę Kaliningrad, z drugiej — Białoruś, a może nawet w przyszłości prorosyjską Ukrainę, jeśli ta padnie, przez to, że niewystarczająco się jej pomaga.

Przez ostatnie kilka dni aż huczy w mediach na temat potencjalnego, czy też raczej już niedoszłego, przekazania polskich myśliwskich samolotów bojowych typu MiG-29, oryginalnie produkcji radzieckiej, do Ukrainy. Przyjrzyjmy się bliżej temu zamieszaniu.

Ukraina padła ofiarą wielkiej geopolitycznej gry Rosji, która rzuciła otwarte wyzwanie Stanom Zjednoczonym. Putin uznał, że Amerykanie, którzy – jak sądził – są słabi gospodarczo, wewnętrznie skłóceni i podzieleni, którzy dopiero co niechlubnie uciekli z Afganistanu, , uwaga których rozproszona jest konfrontacją z Chinami nie będą mu mogli skutecznie odpowiedzieć na agresję w stosunku do Ukrainy.

Wszyscy na Zachodzie toczymy z Rosją niebezpieczną grę. Nie ma znaczenia, że mylą się w tak wielu sprawach, włącznie z obecną wojną (za którą też niekoniecznie można tylko ich obwiniać). Liczy się to, dokąd wszyscy zmierzamy. Nam, na Zachodzie, wydaje się, że izolacja Rosji będzie działać na rzecz jakiegoś celu, który ostatecznie przyniesie nam korzyści. Nie będzie. Rosja ma bardzo długą historię samoizolacji, dłuższą niż jakikolwiek inny kraj poza Chinami. Jest nawet dłuższa niż w Japonii.

Putin uznał niepodległość Donieckiej i Ługańskiej Republiki Ludowej łamiąc po raz kolejny prawo międzynarodowe, a europejskie elity i jej dyplomacja nadal wierzą w projekt współpracy z Rosją od Władywostoku do Lizbony. Co dalej będzie z Europą? Czy Niemcy przestaną nas karmić prorosyjską demagogią i cynizmem?