Polityka i Geopolityka

Staliśmy się krajem frontowym NATO bezpośrednio zagrożonym wojną. To my ryzukujemy życiem naszych obywateli, otoczeni — z jednej strony — przez twierdzę Kaliningrad, z drugiej — Białoruś, a może nawet w przyszłości prorosyjską Ukrainę, jeśli ta padnie, przez to, że niewystarczająco się jej pomaga.

Przez ostatnie kilka dni aż huczy w mediach na temat potencjalnego, czy też raczej już niedoszłego, przekazania polskich myśliwskich samolotów bojowych typu MiG-29, oryginalnie produkcji radzieckiej, do Ukrainy. Przyjrzyjmy się bliżej temu zamieszaniu.

Ukraina padła ofiarą wielkiej geopolitycznej gry Rosji, która rzuciła otwarte wyzwanie Stanom Zjednoczonym. Putin uznał, że Amerykanie, którzy – jak sądził – są słabi gospodarczo, wewnętrznie skłóceni i podzieleni, którzy dopiero co niechlubnie uciekli z Afganistanu, , uwaga których rozproszona jest konfrontacją z Chinami nie będą mu mogli skutecznie odpowiedzieć na agresję w stosunku do Ukrainy.

Wszyscy na Zachodzie toczymy z Rosją niebezpieczną grę. Nie ma znaczenia, że mylą się w tak wielu sprawach, włącznie z obecną wojną (za którą też niekoniecznie można tylko ich obwiniać). Liczy się to, dokąd wszyscy zmierzamy. Nam, na Zachodzie, wydaje się, że izolacja Rosji będzie działać na rzecz jakiegoś celu, który ostatecznie przyniesie nam korzyści. Nie będzie. Rosja ma bardzo długą historię samoizolacji, dłuższą niż jakikolwiek inny kraj poza Chinami. Jest nawet dłuższa niż w Japonii.

Putin uznał niepodległość Donieckiej i Ługańskiej Republiki Ludowej łamiąc po raz kolejny prawo międzynarodowe, a europejskie elity i jej dyplomacja nadal wierzą w projekt współpracy z Rosją od Władywostoku do Lizbony. Co dalej będzie z Europą? Czy Niemcy przestaną nas karmić prorosyjską demagogią i cynizmem?

Kongres Polonii Amerykańskiej zdecydowanie potępia uznanie przez Rosję zbuntowanych podmiotów na wschodniej Ukrainie oraz inwazję wojsk rosyjskich na Ukrainę. Działania Rosji postrzegamy jako nieuzasadnioną agresję, która podważa prawo międzynarodowe oraz zasady suwerenności i niezależności. To działanie utrudnia dyplomatyczne rozwiązanie.

W Pekinie zakończyły się wczoraj XXIV Zimowe Igrzyska Olimpijskie. Nie jest przypadkiem, twierdzimy, że jak w zegarku, tuż po ich zakończeniu, zaczyna się dziać na świecie. Rozwój wypadków uległ nagle zdecydowanemu przyśpieszeniu. Czy jednak ktoś jest zaskoczony?

Mało o tym mówimy, ale jest to nasza narodowa domena bycia skromnym i dumym narodem, podczas gdy inni promują ich własne działania, nawet jeśli są to rzeczy nieistotne. Z pewnym niedowierzaniem wsłuchuję się w słowa o tym, że Wielka Brytania zawsze Polsce pomagała, słucham z przerażeniem słów o „drugim Afganistanie” i o nowym sojuszu Wielka Brytania- Polska-Ukraina, który pewnie ma zmusić do większej aktywności Francję i Niemcy.

Niedawna wizyta premiera Polski na Ukrainie, wielkie wsparcie USA, Anglii, Polski, oraz innych państw aliansu NATO, a także czołowych polityków światowych pokazuje, że Ukraina jest mocno wspierana. I to daje nadzieję, że nie pozostaniemy sami jak w 1920 lub 2014 roku, a historia kołem się toczy…

W tej chwili niebezpieczeństwo zbliża się do polskich granic, do naszych rodzin tam nad Wisłą. Czas więc na wspólne, skoordynowane działanie w tej kwestii.

W dniach 28 listopada – 1 grudnia 1943 roku w Teheranie odbyło się spotkanie przywódców koalicji antyhitlerowskiej (tzw. Wielkiej Trójki): prezydenta USA Franklina Delano Roosevelta, premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchilla i przywódcy ZSRR Józefa Stalina. Tam zapadły kluczowe decyzje w sprawie zakończenia II wojny światowej, tam też sprzedano Europę Środkowo-Wschodnią za obietnicę wsparcia Ameryki w wojnie z Japonią.