Kolaboranci Hitlera

W ostatnich latach miejsca przeznaczone dla historyków zajmują propagandyści, dla których fakty nie mają znaczenia. Dzięki takiemu podejściu ofiary II Wojny Światowej zrównuje się ze sprawcami, a o rzeczywistych sprawcach zbrodni wojennych albo się milczy, albo używa się wobec nich określeń neutralnych znaczeniowo po to, by odwrócić uwagę od ich win.

Opowiadając o II Wojnie Światowej nie ma już Niemców, są jacyś bliżej nieokreśleni naziści, nie ma niemieckich obozów zagłady, są natomiast polskie obozy koncentracyjne. Niemiecka Kanclerz mówi o Dniu Zwycięstwa 8 maja jako o dniu wyzwolenia Niemiec spod nazistowskiej okupacji, a nie o przegranej Niemiec w wojnie którą wywołała niemiecka III Rzesza, za co Niemcy powinni się kajać i przepraszać do końca świata.

Również Rosja od wielu lat przedstawia swoją napaść na Polskę w dniu 17 września 1939 roku, jako chęć oddalenia swojej granicy od Niemiec i pomoc ludności słowiańskiej na zajętych terenach. W tej nowej narracji Rosjanie przemilczają przy tym fakt, że atak na Polskę był realizacją tajnego protokołu paktu Hitler–Stalin, podpisanego przez Ribbentropa i Mołotowa. Rosjanie nie piszą również o tym, że ręka w rękę z Niemcami, zajęli większą część ówczesnego Państwa Polskiego, że wzięli do niewoli połowę polskiego wojska z jego uzbrojeniem i wyposażeniem, co ostatecznie uniemożliwiło Polce obronę przed Niemcami oraz, że wziętych do niewoli 21 tysięcy oficerów Wojska Polskiego wymordowali w Katyniu z rozkazu Stalina, mszcząc się za klęskę Armii Czerwonej w wojnie z Polską z 1920 roku.

Prawda oparta na historycznych faktach obroni się sama, ale żeby było to prędzej niż później, warto przypomnieć historyczne fakty. Przejdźmy zatem do faktów.

Austria

Austriacy po II Wojnie Światowej okazali się prawdziwymi mistrzami świata w zakresie propagandy. Nikt dzisiaj nie kojarzy poczciwej Austrii cesarza Franciszka Józefa z Hitlerem. Pamiętany jest natomiast Anschluss (przyłączenie) Austrii do Niemiec w 1938 roku, co podświadomie stawia Austriaków w szeregu ofiar Niemców, a nie w szeregu współsprawców niemieckich zbrodni. Tymczasem na podstawie historycznych faktów nie powinno mówić się o wojennych zbrodniach niemieckich, ale o wojennych zbrodniach niemieckich i austriackich.

Austria, która w roku 1939 liczyła 6.653.000 mieszkańców, dysponowała wtedy ponad stutysięczną armią, która została w całości z ludźmi i sprzętem włączona do armii niemieckiej. W dalszych latach II Wojny Światowej Niemcy sformowali z Austriaków 22 dywizje i 12 pułków zapasowych.

Najbardziej znanym Austriakiem jest oczywiście Adolf Hitler. Ale Austriakiem był również Adolf Eichmann, główny koordynator i wykonawca planu wymordowania europejskich Żydów, nazwanego niewinnie planem ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. W ogóle większość członków sztabu Eichmanna, odpowiedzialnego za przeprowadzenie operacji wymordowania Żydów w Europie składało się z Austriaków.

Ernst Kaltenbrunner (po lewej), Heinrich Himmler mówią do komendanta obozu Franza Ziereisa, podczas wizyty w obozie koncentracyjnym Mauthausen w 1941 r. (Źródło: Wikipedia)

Austriakami byli między innymi Ernst Kaltenbrunner, szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA), Amon Goth, znany z filmu Lista Schindlera komendant obozu w Krakowie-Płaszowie. Austriakiem był kat Warszawy Franz Kutschera, zlikwidowany przez polskie podziemie, jak również Otto Skorzeny, komandos Hitlera od zadań specjalnych.

Austriakami byli komendanci niemieckich obozów koncentracyjnych: Mauthausen-Gusen, Dachau, Treblinka, Sobibór. Austriaczkami były nadzorczynie w obozach koncentracyjnych, kobiety-bestie, jak Hermine Braunsteiner czy Maria Mandel. Komisarzem Rzeszy w Holandii był zbrodniarz wojenny Arthur Seyss-Inquart, ostatni Kanclerz Austrii, który podpisał anschluss Austrii do Niemiec. Szacuje się, że około 40% dozorców i dozorczyń w niemieckich hitlerowskich obozach koncentracyjnych było Austriakami.

Holandia

Holandia w roku 1940 liczyła 8.890.000 mieszkańców. Co prawda po ataku Niemiec 10 maja 1940 roku, rodzina królewska wyjechała do Anglii, ale centralna administracja państwowa funkcjonowała bez zakłóceń tak, jak przed wojną.

Oddział Legii Ochotniczej Holandii paraduje w Hadze w 1941 r. (Źródło: Wikipedia)

W czasie II Wojny Światowej Holendrzy, w większości Flamandowie, będący potomkami plemion germańskich, byli traktowani przez Niemców jak aryjczycy. Administracja holenderska deportowała do obozów zagłady 107.000 holenderskich Żydów. Dzięki udzielonej pomocy, okupację w Holandii przeżyło jedynie 16.100 Żydów. Z niemieckim okupantem współpracowały ogólnoświatowe koncerny holenderskie jak PHILIPS czy UNILEVER, a 800.000 Holendrów wstąpiło do współpracującej z Niemcami partii Unia Holenderska. Z Holandii pochodziło 50.000 ochotników w jednostkach Waffen-SS.

Belgia

Belgia w 1938 roku liczyła (bez kolonii) 8.375.000 mieszkańców. Po kapitulacji 28 maja 1940 roku, król pozostał w Belgii, natomiast rodzina królewska i najwyższe władze wyemigrowały do Anglii. W czasie II Wojny Światowej administracja belgijska funkcjonowała tak, jak przed wojną.

Plakat rekrutacyjny do Legionów Flamandzkich wykorzystujący anty-bolszewickie sentymenty europejskie (Źródło: Wikipedia)

Z Niemcami kolaborował założony w 1936 roku Niemiecko-Flamandzki Związek Pracy (De Vlag) oraz Flamandzki Związek Narodowy, od 1935 roku głoszący ideę Wielkiej Belgii. Między 1942 i 1944 rokiem, z Belgii do obozów zagłady wywieziono 25.000 Żydów i Romów. Z Belgii pochodziło 40.000 ochotników w jednostkach Waffen-SS. Generał Waffen-SS Felix Steiner podaje, że było to 15.000 Walonów i 25.000 Flamandów.

Francja

Francja w roku 1938 liczyła 41.950.000 mieszkańców (bez kolonii). Francja podpisała rozejm z Niemcami 22 czerwca 1940 roku w lesie Compiègne, na mocy którego część kraju była okupowana bezpośrednio przez Niemcy, którzy pozostawili w strefie okupowanej lokalne władze francuskie. Alzacja i Lotaryngia została bezpośrednio wcielona do Rzeszy, natomiast reszta kraju nie była okupowana.

Administracja i rząd okrojonego Państwa Francuskiego przeniosły się do miasta Vichy, a premierem i głową Państwa Francuskiego został bohater I Wojny Światowej, marszałek Philippe Pétain.

Francja wydała Niemcom sprzęt i wyposażenie armii lądowej, ale jej olbrzymia flota nie została przejęta przez Niemcy, a jedynie została zobowiązana do rozbrojenia się. Francja mogła utrzymywać 100 tysięczną armię na kontynencie europejskim bez czołgów, broni przeciwpancernej, przeciwlotniczej i dział powyżej kalibru 75 mm oraz armię 200 tysięczną w koloniach, bez ograniczeń w uzbrojeniu takich, jak obowiązujące na terenie Europy.

Mapa Francji Vichy, z obszarem Francji nieokupowanym (na niebiesko) i okupowanym (na czerwono). Podział ten obowiązywał do 1942 r. (Źródło: Wikipedia)

Po kapitulacji Francji w roku 1940-tym, Brytyjczycy byli poważnie zaniepokojeni możliwością przejęcia całej potężnej floty Francji przez niemiecką Kriegsmarine. Wystosowali więc do Francuzów ultimatum: albo dalsza wspólna walka Francji przeciwko Niemcom, albo przebazowanie francuskiej floty do kolonii na Karaibach (Martynika) i tam rozbrojenie bądź oddanie się w opiekę Stanów Zjednoczonych.

Dowodzący flotą francuski admirał odrzucił ultimatum jednocześnie zapewniając, że nie odda floty ani Niemcom ani Włochom. Wówczas Brytyjczycy w dniach 3-8 lipca 1940 roku wdrożyli plan Katapulta (Catapult), w ramach którego w dniu 3 lipca 1940 roku zajęli znajdujące się w portach brytyjskich okręty francuskie (w sumie 243 jednostki), a brytyjska flota bazująca w Gibraltarze otworzyła ogień do francuskich okrętów bazujących w algierskim porcie Mers-el-Kébir, zatapiając bądź uszkadzając kilka francuskich okrętów w tym pancernik Bretagne, z którym na dno poszło 977 francuskich marynarzy. W sumie od ognia brytyjskiego w Mers-el-Kébir w zginęło 1297 francuskich marynarzy, a 350 zostało rannych.

W dalszych dniach flota brytyjska zatopiła, uszkodziła bądź przejęła kilkanaście innych francuskich okrętów, w tym uszkodziła bazujący w Dakarze największy francuski pancernik Richelieu. Pancernik ten na skutek uszkodzeń pełnił następnie rolę pływającej baterii, ostrzeliwując Brytyjczyków w czasie nieudanej próby zajęcia Dakaru w dniach 21-25 września 1940 roku (operacja Menace).

Naprzeciwko siebie stanęły wojska francuskie Vichy oraz wojska brytyjsko–australijsko–francuskie Wolnej Francji (Generała de Gaulle’a). Zwyciężyły wojska francuskie Vichy, które w odwecie za atak na Dakar, zbombardowały brytyjski Gibraltar, zatapiając angielski okręt patrolowy.

Bitwa pod Dakarem osłabiła pozycję generała de Gaulle’a, który jak się okazało nie miał większego posłuchu wśród rodaków i nie zdołał przeciągnąć na stronę Wolnej Francji francuskich sił kolonialnych Vichy. Z drugiej strony, Niemcy uzyskały potwierdzenie, że walcząca z Brytyjczykami Francja Vichy jest dla nich bardziej wartościowym sojusznikiem niż Hiszpania generała Franco.

Francuskie wojska Vichy walczyły także z wojskami amerykańsko–brytyjskimi podczas operacji lądowania w Afryce Północnej w dniach 8-16 listopada 1942 r. (operacja Torch). Straty aliantów wyniosły wówczas ponad 479 zabitych i 720 rannych. Straty wojsk francuskich Vichy wyniosły ponad 1346 zabitych i 1997 rannych.

W czasie II Wojny Światowej, Francuzi gorliwie współpracowali z Niemcami w zakresie deportacji Żydów i to zarówno na terenach okupowanych przez Niemcy, jak i na terytorium francuskiego państwa Vichy. Francuska policja i żandarmeria samodzielnie realizowały najpierw akcję spisu ludności żydowskiego pochodzenia, które to dane zostały przekazane następnie do gestapo, a później przeprowadziły kilka akcji masowych aresztowań Żydów i deportacji ich do obozów koncentracyjnych. Prezydent Francji Jacques Chirac w 1995 roku publicznie przepraszał za deportację przez Francję 75.000 francuskich Żydów do niemieckich obozów zagłady.

Z Francji pochodziło 20.000 ochotników w jednostkach Waffen-SS. Z Francji pochodziło także 140.000 rekrutów z obszaru Alzacji i Lotaryngii, 150.000 pracowników Organizacji TODT, 25.000 pracowników Krieggsmarine w portach Bretanii i nad Zatoką Biskajską, 45.000 ochotników w innych formacjach zbrojnych i paramilitarnych III Rzeszy.

Włochy

Włochy były pierwszym, najważniejszym i największym sojusznikiem Hitlera w czasie II Wojny Światowej. W roku 1938 Włochy liczyły 43.680.000 mieszkańców. Jako pierwsze faszystowskie państwo w Europie można wręcz powiedzieć, że Włochy były dla III Rzeszy natchnieniem, ponieważ Hitler adaptował i udoskonalił w Niemczech włoską wersję faszyzmu.

W chwili wypowiedzenia przez Włochy wojny Francji i Wielkiej Brytanii (10.06.1940) wojsko włoskie liczyło 1.687.950 żołnierzy. Na początku września 1943 roku, wojsko włoskie liczyło już 4.100.000 żołnierzy.

Po zajęciu Sycylii, w dniu 03.09.1943 alianci zawarli tajny rozejm z Włochami. Do tego czasu państwo włoskie walczyło po stronie Niemiec. Od 1943 roku po stronie Niemiec walczyło ochotniczo już „tylko” 650 tys. Włochów.

Z Włoch pochodziło 15.000 ochotników w jednostkach Waffen-SS. Największe włoskie formacje SS to były:

• Brygada Grenadierów Waffen-ss [1. Brygada włoska] (Waffen-Grenadier Brigade der SS Sturmbrigade);
• 29-ta Dywizja Grenadierów Waffen-SS (29. Waffen-Grenadier Division der SS).

Dania

Członkowie Ochotniczego Legionu Duńskiego na defiladzie w Niemczech w 1941 r. (Źródło: Wikipedia)

Dania w roku 1938 liczyła 3.764.000 mieszkańców. Z Danii pochodziło 10.000 ochotników w jednostkach Waffen-SS. Największe duńskie formacje SS to były:

• 5 Dywizja Pancerna SS Wiking (5. SS Panzer Division Wiking)
• 11 Dywizja Grenadierów Pancernych SS Nordland (11. SS Panzergrenadier Division Nordland).

Norwegia

Norwegia w 1938 roku liczyła 2.917.000 mieszkańców. Z Norwegii pochodziło 6.000 ochotników w jednostkach Waffen-SS. Największa duńska formacja SS to:

• 5 Dywizja Pancerna SS Wiking; Legion norweski (5. SS Panzer Division Wiking; Den Norske Legion).

Jeden z dowódców Waffen-SS, generał Felix Steiner, w swojej książce pisze między innymi: „Walki Norwegów pod Leningradem to historia poszczególnych operacji oddziałów uderzeniowych i patroli, podczas których najwyraźniej uwidaczniał się duch bojowy ochotników.”, jak również „Spośród 6000 Norwegów którzy walczyli w składzie tych oddziałów, pięciuset żołnierzy wzięło udział w końcowej fazie obrony Berlina”.

Zjednoczone Królestwo

Z kronikarskiego obowiązku należy także odnotować fakt udziału poddanych Korony Brytyjskiej w ochotniczych formacjach SS.

Mundur British Free Corps (Źródło: Wikipedia)

Brytyjski Korpus Ochotniczy SS (Britisches Freikorps) powstał w 1943 roku jako Legion Świętego Jerzego. W styczniu 1944 roku Legion przemianowano na Britisches Freikorps (ang. British Free Corps). Liczył on około 60 żołnierzy. Miał on głównie znaczenie propagandowe, ale część żołnierzy wzięła udział w obronie Berlina do samego końca.

Z poddanych Królowej Brytyjskiej składał się również Hinduski Legion Ochotniczy SS (Indische Freiwilligen Legion der Waffen-SS). Był to 950 pułk piechoty (hinduski) zwany także Legionem Wolnych Indii (Legion Freies Indien), sformowany w 1942 roku spośród indyjskich żołnierzy wziętych do niewoli w Afryce. Od 1944 roku otrzymał nazwę Indische Freiwilligen Legion der Waffen-SS. Składał się z trzech batalionów, 3 kompanii i kompanii reprezentacyjnej. W sumie służyło w nim ponad 2.600 hinduskich żołnierzy, a nikt nie odmówi Hindusom odwagi czy waleczności.

Ochotnicze formacje Waffen-SS

W latach 1939-1945 tylko trzy spośród europejskich krajów okupowanych przez hitlerowskie Niemcy nie współpracowały z Niemcami, nie miały rządów kolaboracyjnych ani swojej narodowej administracji współpracującej z niemieckim okupantem oraz nie posiadały narodowych formacji wojskowych walczących u boku Niemiec. Były to Czechy, Grecja i Polska.

Warto przytoczyć na zakończenie słowa niemieckiego dowódcy, generała Waffen-SS Felixa Steinera.

Niemcom ustawa o powszechnym obowiązku służby wojskowej ograniczała możliwość ochotniczej służby, zaś żadne prawo nie zmuszało do zaciągania się w szeregi niemieckiej armii ochotników innych narodowości. Dla nich liczyło się tylko wezwanie własnego sumienia.

Pouczanie Polaków przez polityków holenderskich, belgijskich czy francuskich w sprawach dotyczących II wojny światowej powinno spotkać się z natychmiastową reakcją zarówno Polskiego Rządu, jak i polskich mediów i opinii publicznej, w której dobrym sposobem będzie posłużenie się historycznymi faktami. A fakty są takie, że nie było Polaków w ochotniczych formacjach SS. Byli za to ochotniczo Holendrzy (50.000), Belgowie (40.000), Francuzi (20.000) i wielu, wielu innych.

W razie pytań, zapraszam do kontaktu, Fundacja imienia Aleksandra Błasiaka, Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata, fundacjablasiaka@gmail.com oraz na stronę www.fundacjablasiaka.pl.